Alle leden komen in laatste duel nog even in actie. Het moet vooral een opgewekt afscheid worden. Al is het onvermijdelijk dat een aantal echte Flamingo’s-diehards een brok in de keel moet wegslikken nu het einde echt daar is.

De bank bij Flamingo’s puilt uit van spelers.
Foto: Martin de Haan.

Er staat niks meer op het spel in de allerlaatste wedstrijd tussen Flamingo’s 2 en BOL 3. De Langedijkers, die iets boven de thuisploeg in de stand staan, beseffen dat er toch iets historisch aan de hand is en zijn met een klein gezelschap naar ’t Lood gekomen, waar gaandeweg steeds meer supporters, voor het grootste deel (oud)-leden, een kijkje komen nemen.

De wedstrijd is ontspannen. Scheidsrechter annex trainer Ron Weinbrecher leidt het duel in goede banen, de teams zijn aan elkaar gewaagd. Flamingo’s heeft dit keer een ruim bezette bank. Alle leden komen nog een keer in actie, al is het maar voor een paar minuten. Nick Hoogland -bijna zijn hele leven keeper- duikt even op in de spits, Rade Trifkovic staat in de tweede helft op doel en Said Ait Ichou tekent met een volley voor de mooiste treffer van de middag.

Grote klasse
Ondertussen laat Maurice Gijzen bij vlagen zien dat hij op zijn vijftigste nog gewoon van waarde kan zijn voor menig eerste elftal. Zijn treffer na een fraaie lange bal van laatste man Dolf Henschen is van grote klasse. Na afloop komt bij de topscorer aller tijden zichtbaar het besef dat het de laatste keer in Flamingo’s-kleuren is geweest.

Onder de aanwezigen zijn ook veel oud-voetballers van de club. Arnold Harsveld bijvoorbeeld. Hij maakte deel uit van de succesvolste jeugdlichting ooit. ,,Vijf keer op rij kampioen. Daar hangt nog de foto.” Harsveld komt uit een echte Flamingo’s-familie. ,,Ik heb hier van jongs af aan gespeeld. Totdat ik verhuisde naar Egmond.” Hij hoefde niet lang te twijfelen om te komen. ,,Het is gewoon mooi om al die jongens weer even te zien en ik heb hier heel mooie tijden gehad. Het is helaas geen verrassing dat het zo gelopen is, want het werd natuurlijk alleen maar minder en minder. Maar het is zonde, want het was zo’n mooie vereniging.”

Leo Goudsblom, lid van het eerste uur en dienstdoend coach op de slotdag, staart na afloop stil voor zich uit. De man die zoveel deed voor de vereniging heeft het er moeilijk mee dat de club nu definitief verleden tijd is. Naast hem zit Piet Borgman. Hij is ook al lang op ’t Lood te vinden. ,,Ik heb hier lang in de onderhoudsploeg gezeten, maar nu ben ik alleen nog betrokken bij de biljartvereniging die we hier nog steeds hebben.”

Dat zal nog tot eind juni zijn, beseft hij. In de benedenkantine, waar tot voor kort drie clubs hun thuishaven hadden, staan nog twee biljarts. Een club is inmiddels verhuisd. ,,Wat er met die biljarts moet gebeuren? Ze blijven denk ik gewoon staan. Misschien kan AZ er nog iets mee. Ze zijn loodzwaar. Dus het is niet makkelijk om ze hier weg te krijgen. Het gebouw is ook op. Het is nu al een tijd droog, maar een paar hoosbuien en het staat helemaal blank.”

In de bovenkantine is inmiddels één van de prijzenkasten opengeschroefd. Er staan in het clubgebouw nog talloze bekers en andere memorabilia, zoals bijvoorbeeld vaantjes van het Kees Buissink-toernooi, vernoemd naar de jarenlange stille mecenas van de vereniging.

Het afscheid gaat in ieder geval gepaard met mooi weer. De meeste aanwezigen halen herinneringen op aan de ruim zestig jaar dat de club bestond. Al is er ook een zekere mate van gelatenheid. Borgman: ,,Ach niets is voor eeuwig. C’est la vie.”