Leo Goudsblom koestert de mooie herinneringen aan Alkmaarse club Flamingo’s: trainen in licht van de auto-koplampen.

Leo Goudsblom is nog altijd lid van Flamingo’s en dat alleen al maakt hem uniek. De man die zo ongeveer alles deed binnen de Alkmaarse vereniging is dat immers al vanaf de oprichting in 1964.
Afgelopen zaterdag was hij nog naar Odin’59 gegaan om het laatst overgebleven team te zien spelen. ,,Maar ik zag niemand. Dus ik belde Frank de Boer (één van de spelers. red.) en die meldde me dat zij geen team op de been hadden kunnen krijgen.”

Het is zoals het is, stelt de nu 78-jarige Goudsblom. ,,Ik vind het heel verdrietig hoe het met de club is afgelopen, maar ik heb me eroverheen gezet. Nadat ik 2011 een hersenbloeding kreeg, ben ik eigenlijk overal mee gestopt. Dus ik sta er ook verder vanaf. Ik probeer nu vooral te denken aan de vele mooie momenten die we beleefd hebben.”

Voeten in aarde
Goudsblom voetbalde in de A-junioren van RKAFC toen Flamingo’s werd opgericht. ,,Vrienden van me gingen naar Flamingo’s, maar mijn overstap had wel wat voeten in de aarde. Ik kon redelijk voetballen en speelde in het hoogste jeugdteam, dus AFC wilde me liever niet zomaar laten gaan. Uiteindelijk kwam de overschrijving toch op tijd rond.”

De nieuwe club speelde op het terrein van de stoelenfabriek Buighout aan het Zeglis. ,,We konden daar de personeelskleedkamer gebruiken. En als het ’s winters donker was, trainden we in het licht van de koplampen van auto’s. Na daar vijf jaar gespeeld te hebben, kwamen we op de huidige plek terecht. Ik zat al snel in de commissie die festiviteiten, klaverjasavonden en jeugdweekenden organiseerde. Dingen organiseren en mensen aansturen ben ik daarna altijd blijven doen.”

Goudsblom speelde mee in de allereerste wedstrijd van de club. Het eerste oefenduel was tegen Kolping Boys, de eerste officiële wedstrijd tegen Zuidermeer. ,,We verloren veel in het begin. Het was nogal een gemêleerd gezelschap. Ik was zelf net achttien, maar sommige spelers waren al rond de veertig. Ik heb uiteindelijk vijf jaar in het eerste gespeeld. Daarna kreeg ik een meniscusblessure en voetbalde ik alleen nog in lagere teams.”

Daarnaast zette hij zich jarenlang in voor de vereniging. Het leverde hem onderscheidingen op van de KNVB en de gemeente Alkmaar en in 2014 kreeg hij een lintje. ,,De club kwam eigenlijk al vrij snel tot bloei. Dat kwam onder andere omdat er een aantal grote families waren, zoals de families Peetoom, Keijsper en Weck, die heel veel deden. We zijn ook meteen met een jeugdafdeling begonnen. Die groeide direct als kool. We hebben ook altijd goede voorzitters gehad.”

Goudsblom maakte zich verdienstelijk als jeugdleider, als trainer (’al was dat niks voor mij, net als spreken in het openbaar’), zat in diverse bouwcommissies, was lid van de schoonmaakploeg, was jarenlang begeleider van de zaterdag 1, voorzitter van de biljartafdeling en organiseerde onder meer sinterklaasfeesten en carnaval. ,,Als er feest was, stond ik wel vooraan, haha. We hebben ook nog eens een bingoavond georganiseerd om geld in te zamelen zodat de A1 naar Amerika kon. Het was een drukke tijd, maar ook één om met veel plezier aan terug te denken. En ik moet mijn vrouw bedanken omdat zij het allemaal goed vond dat ik bijna elke dag bij de club was. Zij heeft zelf ook het nodige gedaan overigens.”

Bovendien speelde Goudsblom -zelf Feyenoord-supporter- een voorname rol in de komst van AZ naar sportpark ’t Lood. ,,We werden door Martin van Geel gebeld of we wilden praten. Samen met Paul Gijzen en Frans Vleugel vormde ik toen de commissie AZ. Wij moesten destijds zelfs toestemming geven voor de bouw van het nieuwe stadion. Al was het er ook wel gekomen als we dat niet hadden gedaan hoor. Ik had in die jaren goed contact met Dirk Scheringa. Die is ook altijd heel welwillend geweest. Na zijn faillissement veranderde er veel. Het vertrek van AZ was wel een beetje het begin van het einde van Flamingo’s.”

Aan de jaren als coach van de zaterdag 1, opgericht in 1986, denkt hij met het meeste genoegen terug. ,,Dat heb ik ruim twintig jaar gedaan en nergens heb ik zoveel plezier gehad. We wisten zelfs oud-profs als Ferry Stroes en Richard Goulooze te strikken. Die vonden het ook enorm gezellig. De weekenden naar België waren legendarisch. Ik heb nog altijd contact met diverse spelers, een aantal speelt nu nog in het huidige team. Op 10 mei hebben we weer een reünie en bij de laatste thuiswedstrijd ben ik nog voor één keer coach.”