Mohamed Ezhar was 25 jaar kind aan huis. Hij woonde in Overdie, de Alkmaarse wijk waar Flamingo’s ontstond. De wijk werd steeds multicultureler en dat was terug te zien in de elftallen van
de club. Het doet wat met Mohamed Ezhar als hij het complex weer eens oploopt. ,,Ik vind het echt jammer dat dit er straks niet meer zal zijn. Ik heb toch een belangrijk deel van mijn leven hier doorgebracht. Ik heb mooie en minder mooie herinneringen, maar over het algemeen overheersen zeker de positieve.

Foto: Martin de Haan.

Ik kom nu regelmatig bij Alkmaarsche Boys, waar mijn oudste zoon speelt. Dat is ook een mooie club, maar Flamingo’s voelt veel meer als ’mijn club’.” In 1990 werd hij lid. Hij was op zijn twaalfde met het gezin van zijn volwassen broer vanuit Marokko naar Nederland gekomen. ,,We woonden in Heerhugowaard, vlakbij het oude Reiger Boys-veld. Ik ging daar elke week kijken. Ik wist helemaal niks van voetbal. Ik kwam uit een klein dorp waar niet gevoetbald werd en televisie hadden we niet.”

Hij werd gegrepen door het spel en de sfeer en werd lid. Later verhuisde hij naar Alkmaar en speelde bij van Go Ahead’18, maar nadat die club naar Alkmaar-Noord vertrok, besloot hij naar buurman Flamingo’s te gaan. ,,Daar ben ik gebleven tot ongeveer 2017. Ik heb hier nog steeds goede contacten. In maart heb ik hier nog een familiedag gehouden. Ik vroeg aan Dick (Bleek, de huidige voorzitter, red.) of dat mogelijk was en dat was geen probleem.”

Jarenlang was hij betrokken bij ’Zondag 3’, het eerste volledig allochtone team bij Flamingo’s. ,.Het kampioenschap zat er nooit in. Dat had verschillende redenen. Ten eerste presteerden we altijd minder tijdens de ramadan, daarnaast hadden we het altijd lastig tegen dorpsclubs. Wij hadden jongens die nog wel eens fel konden reageren en dat wisten zij. Het ergste was toen wij met een team van WMC om de titel speelden. Wij hadden daar de cruciale wedstrijd en ik had al een slecht voorgevoel. Ik heb toen bestuurslid Jack van Baar meegevraagd en mijn gevoel kwam uit. We kregen twee onterechte penalty’s tegen en het werd 2-2. Daarna staakte de scheidsrechter de wedstrijd, omdat hij zich bedreigd voelde. Wij kregen drie punten in mindering waardoor WMC kampioen werd. Later heeft de KNVB erkend dat zij fout zaten, maar de titel was weg.”

Toch overheersen vooral de positieve gevoelens, benadrukt hij. ,,Al mijn vier zoons hebben bij Flamingo’s gevoetbald. Mijn oudste begon bij Alkmaarsche Boys, maar toen hebben we hier de jongste jeugd weer nieuw leven ingeblazen. Helaas is door verschillende factoren het jeugdvoetbal later helemaal verdwenen, maar zeker in de tijd dat AZ hier net kwam trainen en spelen, was het
geweldig. AZ zorgde ervoor dat alles er mooi uitzag, bouwde een heel clubgebouw (dat later afbrandde) en nieuwe kleedkamers.”

De mooiste herinneringen heeft hij echter aan het Majo (Marokkaanse Jongeren)-toernooi, dat hij in 1999 samen met Mohamed Aziz (’één van mijn beste vrienden’) opzette. ,,We groeiden naar 32 teams, waaronder ook een aantal buitenlandse. Bij de eerste editie kwamen mensen van het Marokkaanse consulaat. Strak in het pak en ze kwamen in dikke Mercedessen. Ik wilde hen voorstellen aan voorzitter Arie Dingerdis. Die was echter aan het klussen op het complex en liep in zijn werkkleren. Dus die schrok nogal en werd flink boos op mij, maar uiteindelijk hebben we er nog
jaren om kunnen lachen.” Door hartproblemen moest Ezhar in 2017 stoppen met de organisatie. ,,We hebben de twintig edities net niet kunnen volmaken. Echt jammer, want het waren prachtige dagen.”