Oud-prof Rade Trifkovic kijkt met weemoed naar naderend einde Flamingo’s. ’Wie heeft er nou twee kantines in een gebouw?’
Rade Trifkovic begon en eindigde zijn voetballoopbaan bij Flamingo’s ’64. Nog altijd is hij actief in het laatst overgebleven elftal. In de tussenliggende jaren had hij een bijzondere carrière waarin hij zelfs enkele seizoenen als profvoetballer actief was in Oostenrijk.

Foto: Martin de Haan.

Hij is nog altijd bijna wekelijks te vinden bij de club waar hij als 8-jarige begon. ,,Ik woonde in Overdie. Daar woon ik nu tijdelijk weer, want mijn appartement in de binnenstad is nog niet af. Dus ik ben weer bij mijn moeder ingetrokken. Dat is geen probleem. We zijn erg close.”

De ouders van Trifkovic (50) waren ooit vanuit Joegoslavië naar Nederland gekomen. ,,Ik ben hier geboren. Dus ik voel me Nederlander. Het zou ook lastig geweest zijn om iets anders te kiezen. Mijn ouders woonden in wat nu Servië is, maar we woonden vlak bij de grens en hadden veel familie in Kroatië en Bosnië.”

Als Trifkovic terugkijkt, beschouwt hij zijn jaren in de jeugd van Flamingo’s als de mooiste van zijn voetballeven. ,,We hadden een fantastische lichting. Yücel Gundogdu kwam er na een paar jaar bij. Jongens als Arnold Harsveld en Richard Peereboom waren erg goed. We kennen natuurlijk allemaal Maurice Gijzen, maar Richard was ook een doelpuntenmachine. Maurice was van dezelfde leeftijd, maar zat meestal bij een oudere groep. Ik was zelf nogal klein en het voetbal in die tijd was veel fysieker dan nu. Ik heb regelmatig gehoord dat ik het verder had kunnen schoppen met mijn talent en snelheid, maar misschien ben ik te vroeg geboren. In het hedendaagse voetbal was ik beter tot mijn recht gekomen.”

In de junioren won hij met Flamingo’s de ene titel na de andere. ,,Het mooiste was de titel in de A-junioren. We bleven AFC’34 en Kolping Boys voor en waren de beste ploeg van de regio in die leeftijdscategorie. We promoveerden ook naar wat toen de Coca Cola-competitie heette. Daarin speelden vooral profclubs. Maar onze groep heeft dat niet meegemaakt, omdat we door moesten naar de senioren.”

Ajax
Trifkovic speelde een jaar in de hoofdmacht (’we degradeerden’) en stapte daarna over naar Kolping Boys. Het was het begin van een lange periode, waarin hij weinig meer op sportpark ’t Lood kwam. Na Kolping volgde Hollandia en daar, spelend in de hoofdklasse, kwam hij in het vizier van profclubs. ,,We speelden voorafgaand aan het seizoen voor 7000 man publiek een oefenwedstrijd tegen Ajax, dat net de Champions League had gewonnen. Ajax speelde weliswaar met hun toenmalige reserves, maar dat was nog steeds een topteam. Het werd 1-1, terwijl we nog amper getraind hadden. Zij scoorden nota bene alleen uit een penalty. Ik speelde goed. Dat is echt een mooie herinnering.”

Trifkovic schopte het in die tijd tot het Nederlands amateurelftal en zaalvoetbalde op het hoogste niveau bij Handsome Eight. Op het veld werd Stormvogels (toen eersteklasser) zijn volgende stap. ,,Ik ging met Cees Glas mee, die bij Hollandia weg moest.” Er was belangstelling van Volendam en Haarlem. Het werd echter Admira Wacker in Oostenrijk. ,,Dat speelde op het tweede niveau. Ze hadden altijd in de hoogste klasse gespeeld en wilden terug. Ik had net een baan gekregen bij KPN, maar er werd niet moeilijk gedaan en ze lieten me gaan. Ik zou in de zaal net overstappen naar Marlène, maar dat is tot een oefenwedstrijd beperkt gebleven. Ik scoorde wel twee keer, haha.”

Bundesliga
Met Admira Wacker promoveerde en speelde hij op het hoogste niveau van Oostenrijk. ,,Het tweede niveau was fysiek zwaar, maar in de eerste Bundesliga was het meer tactisch. Al was het pittig. Het was echt Duitse stijl; we trainden veel en hard. Ik was toen heel fit en snel. Bij Fifa, op de Playstation, was ik de snelste van Admira weet ik nog.

,,Er liepen veel goede voetballers rond in die competitie, zoals bijvoorbeeld Dejan Savicevic en Gaston Taument. Maurice Gijzen voetbalde trouwens ook in Oostenrijk, maar zijn club speelde een klasse lager dus we hebben elkaar nooit getroffen. Snel ben ik trouwens nog steeds wel, maar als ik nu een sprint trek moet ik tien minuten bijkomen”, stelt hij met lach.

Het Oostenrijkse avontuur eindigde vanwege financiële problemen van de club. Een nieuw avontuur volgde snel. Een stage bij RBC werd geen succes. ,,Dus ik ging naar Turkiyemspor. Daar heb ik zes jaar gespeeld. Ik kwam er via Yücel Gundogdu. We hadden Simon Kistemaker als trainer, een van de beste die ik heb gehad, en wonnen vier titels in de hoofdklasse. Alles was perfect geregeld. Ik had er nog een baan bij, maar veel jongens waren gewoon prof. We trainden ook vijf keer per week.” Het eindigde abrupt met de liquidatie van voorzitter en geldschieter Nedim Imac. ,,We hebben het seizoen nog wel afgemaakt, maar daarna was het snel afgelopen met de club.”

Laatste kampioenschap
Het, inmiddels eveneens verdwenen, Young Boys uit Haarlem was zijn laatste stop voordat Trifkovic terugkeerde bij Flamingo’s. ,,Ik was toen lang niet op het complex geweest, omdat ik eigenlijk alleen maar in Alkmaar sliep in die jaren. AZ was inmiddels op ’t Lood gaan voetballen en de jeugdafdeling van Flamingo’s was steeds kleiner geworden. In sportief opzicht hebben we nog wel een mooie tijd meegemaakt. Voorzitter Paul Gijzen was ambitieus, maar de eerste klasse hebben we helaas niet gehaald. Daarna stortte het heel snel in. We hielden amper een team over. Uiteindelijk ben ik naar het zaterdagteam gegaan en waarmee we ook nog een kampioenschap hebben behaald. Nu spelen we al een paar jaar als tweede team.”
Die titel in 2019 zal als laatste van de club de geschiedenis ingaan. Met nog drie duels te spelen is het bestaan van Flamingo’s binnenkort voorbij. ,,Echt zonde. Vooral de kantine zal ik missen. Wie heeft er nou twee kantines in een gebouw? Echt uniek. Daar hebben we veel mooie feesten gevierd. Ik word er nostalgisch van. Vooral als ik terugdenk aan die prachtige jaren in de jeugd. Dat was echt de mooiste tijd.”